Sınıfımda Başka Bir Sınıf Gibiydim.

         Sabah hiç olmadık kadar erken uyandım, her yer karanlık, sokak lambaları bile öldü ölecek ve ben giyinik bir şekilde yatağımda oturuyorum. Liseye başlamamın ilk günü, Van’dan geleli kaç gün olmuş, İstanbul’u bilmiyorum hiç. Saate bakıp duruyorum, dışarıya bakıp duruyorum, Ne karanlık aydınlanıyor nede saat geçebiliyor, ömrümün en uzun birkaç saatini yaşadıktan sonra abimle beraber okulun bahçesinden girdik, abim orada; hadi sınıfına deyip beni bıraktı gitti. Çok yabancı kaldım o anda, bana birkaç beden büyük olan bir beyaz gömlekle ve birkaç beden büyük şalvara benzeyen pantolonla öylece kaldım. Gerçi abim seneye de giyersin demişti alırken.

       Ve sınıfıma girdim, arkadaşlarıma günaydın demeye çekindim, gece boyunca iyi hazırlanmıştım söyleyeceklerime ama olmadı, o ana kadar etrafımda hiç bu kadar fazla Türkçe konuşan olmamıştı ve ben hiçbir zaman bu kadar Kürtçeye uzaklaşmamıştım. Oysa çok iyi Türkçe konuştuğumu düşünüyordum, arkadaşlarımı öyle Türkçeyle haşir neşir görünce bildiklerimi de unuttum sanırım. Sınıfımda kapıda öylece bekledim başka bir sınıf gibi, bana göre bir yer yoktu, tüm sıralara ikişerden oturmuşlardı. Hocanın gelmesini bekledim bende, hoca gelince bir arkadaşım sınıftan çıktı,  onun yerine oturdum ve ilk dersime başlamış oldum. Sınıfta bir tanışma faslı oldu, ben her kesi pür dikkat dinledim ta ki teneffüs zili çalıncaya kadar. Hoca çıktıktan sonra, aynı arkadaş tekrar sınıfa girip direk benim oturduğum sıraya geldi ve bana yerimden kalk dedi. Ben defter kalemimle hocanın gelmesine koyuldum yine, bekledim öylece zilin sesini. Zil çalınca, fazla sürmedi hocanın gelişi, hoca geldiğinde o arkadaşım tekrar sınıftan çıktı ve ben yine orada oturdum, sınıfta yine bir kaynaşma durumu, ikinci dersim olmuştu ve bundan sonrası bir yabancı. İkinci zil çalmasaydı keşke, keşke hiç teneffüs olmasaydı o arada, hoca çıkınca arkadaş sağ olsun yine geldi ve benim sınıfımda olmamasına rağmen ben onun yerinde oturuyorum diye okulumun ilk gününde ki tokadımı yedim ve çok yabancıydım.

         Mazlumu getirin bana hesabına dönüştü o yıl ki halim, yediğim tokatların haddi hesabı yok, çok iyi konuştuğumu sandığım dil çok eksikmiş ve kendimi ifade edemiyorum her şey dağınık hayatımda, arkadaşım yok, benimle konuşan yok, selam veren yok ve ben çok yabancıyım. Türkçeyi en iyi konuşan bendim oysa köyümde, en iyi mektubu okuyan da ve en iyi kitap okuyan da bendim oysa ama ne kitabı, ne mektubu, nede en iyi Türkçeyi ben okuyup konuşamıyormuşum. Söylediğim her kelimede dalgaya alınıyorum, eğlence konusu oluyorum. Bir gün dışarda otururken, sınıfımdan bir arkadaşım geldi, sigaramın olup olmadığını sordu, yok ama alabilirim sana dedim, ilk defa biriyle konuşuyorum ve okullar açılalı 2 Ay olmuş hemen hemen. Arkadaşım bana karşı tebessüm edip tamam deyince, konuşurken zorlandığım Türkçeyle bir şartımın olduğunu söyledim, benimle okulda arkadaşlık edersen alırım dedim ama arkadaşım sıkı pazarlıkçı çıktı. Hayır, öğlenleri de ekmek arası yaptıracaksın dedi, tereddütsüz kabul ettim çünkü: hiç arkadaşım yoktu.

       Artık okulun içinde benim yanımda duran, benimle nadir de olsa konuşan bir arkadaşım oldu, her gün 2 milyon(eski parayla) olan harçlığımın bir kısmıyla sigara, geri kalanıyla da ekmek arası ve ayran alıyordum arkadaşıma, onu çok seviyordum, akşam eve gidince abime bir arkadaşımın olduğunu ve birbirimizi çok desteklediğimizi anlatıyordum. Onun yanında tokat yediğimde hiç araya girmese bile, ben onun her zaman yanındaydım ve okul çıkışları ön kapıdan çıkarken arkadaşlığını bitiriyor olmasına rağmen, ben onu önemsiyordum. Türkçe öğretmenim olan Havva Yüksel, benim durumu biliyordu, hep konuşmak istemesine rağmen ben kaçıyordum ondan. Bir gün beni zorladı ve alıp bir diksiyon kursuna götürdü arkadaşınınmış o yer, ben orada diksiyon eğitimi almaya başladım, fazla sürmeden öğrendim hemen hemen her şeyi ve artık ondan sonra hayatım düzelmeye başladı, konuşuyordum, anlatıyordum ve Ayettullaha ihtiyacım kalmamıştı. Türkçeyi öğrenmiş ve özgüvenimi kazanmıştım.

            Yeni bir süreç başladı bende, tiyatroyla tanıştım, şiir yazdım, kompozisyonlar yazdım, oyunlar çıkardım okulda, yarışmalara hazırlandık ve katıldık. Bir anda her şey değişti bende. Arkadaşlarım var ve okulda birçok kişiyle beraberiz, kahvaltı yapıyoruz beraber, beraber öğle yemeklerine gidiyoruz ve beraber ders çalışıyoruz, oysa kaç Ay öncesine kadar ben yabancıydım orada, konuşamayan, dili kıt hatta tokat yiye birisiydim. Her şey nasılda değişmişti o zaman, keşke eşit olsaydık, yabancı olmasaydım başından bu yana, yabancı görünmeseydim.

Sami.zana.aslan@windowslive.com   

Neden ödüllerini almaya gelmiyorlar da başkasını gönderiyorlar. Gelip ödüllerini alsınlar.

                  Baharın gelişi ile birlikte, bildiğiniz üzere her yerde bahar şenlikleri, festivaller başlıyor. Festival derken bu Ay düzenlenen Bilkent sinema festivaline ve Galasına katıldım. Bu yıl katılmış olduğum festival ve Gala konusunda bence en iyi organizasyon Bilkent Üniversitesi SİNEFET oldu.    

                 Kültür bakanlığından alınmış birkaç tane film ve bu filmleri iki ayrı özelliğe ve zaman dilimine bölmüşler, Gündüz ve Gece. Gündüz olan etkinlik saat 13.00 gibi başlıyor, önce bir kaç tane film gösterime sunuluyor ve filmlerden sonra da bu filmlerin senaristleri ve yapımcılarıyla söyleşi yapılıyor. İkinci kısım ise gece yapılıyor, sadece film ve 00.00 da başlıyor sabah 07.00 sularına kadar devam ediyor aynı zamanda gişelere damgasını vuran filmler var genelde. Çok güzel dört günlük bir organizasyon ve böyle bir organizasyonu yakalamışken bırakmak olmazdı, bende bir günümü verip bekledim, izledim, gördüm. Gündüz olan etkinlikte benim çok hoşuma giden bir film vardı, Büyük Oyun filmi ve ikinci kez izledim. Büyük Oyun filmi; daha önce izlediğimde çok etkilenmiştim ama ikinci kez izlemem bu filmi daha iyi anlamama sebep oldu tabi Avni Özgürel’inde katılımıyla ayrı bir güzelliği oldu benim için, filmden sonra da Avni Özgürel, Ayfer Özgürel ve başrol oyuncusu Suzan Genç söyleşileri oldu. Filmin konusuna, yapım işlerine, işin zorlu ve eğlenceli kısımlarını bir bir anlattılar gençlere. Konudan fazla uzaklaşmadan tekrar filme gelmek istiyorum. Filmde bir ırak kadınını anlatıyor daha doğrusu ırak savaşını bir kadın üzerinde anlatıyor, bir kadının çığlığı, bir kadının feryadı ABD’ye olan öfkesini ve yaşanmış vahşetlere şahit bir kadının gözyaşını anlatıyor, bunu dipnot olarak düşmek istedim ve bence en iyi film ödüllü almaya laik bir film. Festival sonrasında 8 Mayıs’ta bu sinema festivalinin Galası vardı fırsatım varken Galayı da kaçırmayım dedim. Galada en iyi oyuncu, en iyi yönetmen, en iyi erkek ve kadın oyuncu, en iyi komedi film, en iyi müzik derken bu dallara göre de seçilmiş en iyilere ödüller hazırlanmış. En iyi film olarak beklediğim Büyük Oyun içinde yoktu ama işin açıkçası düşündüğüm film oydu neyse Gala gecesinde beklenen birçok sanatçı zaten gelmemişti. Cem Yılmaz, Müjdat Gezen, Halit Akçatepe, Melisa Sözen, Yavuz Turgul, Zülfü Livaneli ve isimleri aklıma gelmeyen birkaç isim daha. Organizasyonu yapan gençler bir araya gelmiş, tartışmış, yorumlamış, düşünmüş bu isimlere laik ödüller hazırlamış ve ödüllerini almaları için davet göndermişler ama ödüllerini almak üzere temsilen başkaları gelmiş hep, bence her ne sebep olursa olsun katılmaları gerekliydi. Sonuç itibarisiyle büyük bir heves ve heyecanla hazırlanmış bir organizasyon ve ilk defa yapmalarına karşı bu gençler çok iyi üstesinden gelmişler buradan da tebrik ediyorum onları. Gençlerin bu heyecanlarına ortak olmaları gerekiyordu ama nedense her kesin adına başka biri gelmiş ödülü almaya, kimin ismi okunsa; aramızda olmamalarından dolayı ödülünü almak üzere falanca kişiyi sahneye davet ediyorum sunumunu dinledik durduk. Katılımlarıyla Tamer Karadağlı, Arzu Balkan ve Ayten Gökçer ödüllerini alırken, gençlerin o heyecanlarına eşlik etmenin bence en büyük sevincini yaşadılar ki olması gereken budur bana göre ve çok büyük bir ilgiyle karşılandılar. Bir üniversite ortamında hazırlanmış olan festival ve bu takım bir organizasyon, festivalde ortaya koyulan başarının en büyük sevinci, sonucunda beklenen katılımlardır diye düşünüyorum

             Ayten Gökçer’in ‘ Neden ödüllerini almaya gelmiyorlar da başkasını gönderiyorlar. Gelip ödüllerini alsınlar’ demesi tamda yeri oldu orada.

sami.zana.aslan@windowslive.com